2008
Eigenlijk was Calimero maar een irritant mannetje. Dat gepiep de hele tijd over z’n postuur. Je zou denken dat je als enige zwarte kuikentje in een gezin van louter gele vogels wel andere issues hebt dan alleen je postuur. Je hoort Derk Bolt al zeggen: ‘We zijn voor je op zoek gegaan uit wat voor nest je komt Calimero’. En Pieter Eend maar lachen. Het zou niet verkeerd zijn geweest als Calimero enig reactief narcisme aan de dag had gelegd. Wat nou ‘zij zijn groot en ik is klein’. Vele dreumesen hebben zich aan dit gevoel ontworsteld en niet geheel zonder succes: Napoleon, Charlie Chaplin, Winston Churchill, Mahatma Gandhi, Édith Piaf, Danny de Vito, Diego Maradona, Prince, Bart de Graaff, Peter Dinklage en een hele reeks andere grote kleine mensen. Naast dat het opvallend veel mannen zijn, heeft deze groep gemeen dat ze hun eigen referentiekader hebben herzien. Zonder hulp en zonder geklaag en zelfs zonder steun van Den Haag hebben ze hun relatief kleine postuur nimmer een belemmering laten zijn om grootse dingen te bereiken. Het wordt tijd dat Calimero in het Noorden des lands tot persona non grata wordt verklaard. Het probleem hier is niet zozeer dat we kleiner zijn dan de rest, maar dat we kleiner denken.
2019
Deze column schreef ik in 2008 voor het ter ziele gegane Hanze Magazine. De tijd is veranderd maar de inhoud en strekking zijn nog steeds actueel. Anno nu staat Groningen synoniem met de aardbevingsproblematiek. Een schrijnende situatie waar veel huishoudens zich door bedrijven en bestuurders in de kou gezet voelen. Soms zelfs letterlijk. Je zou zelfs kunnen zeggen dat Groningers tot tweederangs burgers zijn verworden. Want als een meer Hollandse provincie hetzelfde lot was beschoren, waren er allang maatregelen getroffen. Tegelijkertijd timmeren Stad en Ommeland al jaren aan de weg als vestigingsplaats voor ontluikend, aanstormend en bewezen talent. De stad Groningen staat academisch inmiddels internationaal op de kaart en krijgt er elk jaar een hele schare nieuwe studenten uit alle windstreken bij. Verder heeft de stad al heel wat succesvolle start-ups voortgebracht en ontpopt de provincie zich tot een ware energie delta. Niet voor niets claimen organisaties als Marketing Groningen en Top Dutch hoe interessant Groningen wel niet is. Weg met de afremmende invloed van Den Haag, we doen het zelf wel.
Wars van vreemde bemoeienis en daarmee heel Gronings wordt er al veel geld en moeite gestopt in initiatieven om Groningen nog meer op de kaart te zetten. De één bedenkt arrangementjes en de ander schreeuwt zo hard dat men het helemaal in Amerika kan horen. Met respect overigens, want de één draagt bij aan een voortdurende stijging in bezoekers en de ander zorgt voor aandacht en dialoog. Maar het punt is, Groningen is niet van hen; zij hebben Groningen slechts in bruikleen. Bovendien zijn het uitvoeringsorganen die zich richten op de korte-termijn effecten, die heel welkom zijn maar helaas ook weer kunnen wegebben. Daarom pleit ik voor een rebranding van Groningen, om het merk Groningen duurzaam onderscheidend neer te zetten. En niet met een gestileerd G-tje, een paar kekke kleurtjes en een tof fontje, maar op basis van visie en realisme met een identiteit die uniek is in de wereld en aanzuigend vermogen heeft om alles en iedereen die bijdragen aan onze toekomst voor ons te winnen. Het is tijd om weer echt Gronings te zijn, met schijt aan Calimero en alle andere klootvogels.
